19. Weeping Willows - Tomorrow Became Today
Το 2016 βγήκαν πολλοί δίσκοι. Γράφτηκαν και πολλές άχρηστες προτάσεις. Μία από αυτές βρίσκεται στην αρχή του σημερινού κειμένου. Λοιπόν, μέσα σε αυτούς τους πολλούς δίσκους που κυκλοφόρησαν υπάρχουν κάποιοι που μου κίνησαν το ενδιαφέρον επειδή μου έδωσαν κάτι καινούργιο, πολλοί που τους αδίκησα, καθαρά επειδή δεν πρόλαβα να ασχοληθώ μαζί τους, και κάποιοι άλλοι που ενώ στην αρχή δεν μου γέμιζαν το μάτι (ή μάλλον το αυτί), τρύπωναν όλο και περισσότερο στις καθημερινές επιλογές μου. Οι τελευταίοι το κατάφερναν κυρίως επειδή έχουν έναν οικείο ήχο για τ' αυτιά μου, έναν ήχο που τον ξέρω, με ηρεμεί και με βοηθάει να αποφορτιστώ από την κούραση της καθημερινότητας. Οι Weeping Willows έβγαλαν έναν δίσκο, που άνετα θα μπορούσε να κυκλοφορήσει πολλά χρόνια πριν. Δεν έχω κρύψει ποτέ την αδυναμία μου στον ήχο των 90s οπότε εκτίμησα τις συνθέσεις του συγκεκριμένου άλμπουμ. Οι απλές, γλυκές, ενίοτε ρομαντικές μελωδίες του με έκαναν αρκετές φορές να αναπολήσω το παρελθόν ακούγοντας το.
Ένα από τα κομμάτια που ξεχωρίζουν είναι το "my love is not blind" μου μιλά για έναν έρωτα που δεν είναι τυφλός. Όχι σαν τον έρωτα που χτυπάει κάποιους και απορούμε μετά "μα καλά τι του/της βρήκε;". Αλλά πρέπει να υπάρχει και ο τυφλός ο έρωτας για να γράφονται καψουροτράγουδα και να τ' ακούει ο νταγκλαδιασμένος κόσμος πίνοντας και γράφοντας πονεμένες ατάκες σε πραγματικούς και διαδικτυακούς τοίχους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου